Papiercollages

Mijn haat-liefde verhouding

Deze week maakte ik twee posters voor een festival van de vereniging van mijn zusje. Ze vroeg of ik deze in een collagestijl kon doen. Dit is altijd veel werk, dus ze bood aan me te helpen. We gingen aan de slag, en met haar kniphulp (en toeziend oog) hebben we twee posters gemaakt. Het deed me nadenken over de geschiedenis van deze papierstijl, die zo bepalend voor me is geworden, maar die me ook op een bepaalde manier beklemt. Daarover deze week.

Hoewel de linkerposter voor mij een te hoog Unicef-gehalte heeft, ben ik blij met de tweede poster. Ik heb nieuwe dingen geprobeerd, half-beschilderd papier, doorzichtig papier en sterren, en ik vind dat dit goed heeft uitgepakt. Ik had eigenlijk sterrenstickers nooit overwogen in zo’n geheel, terwijl ik ze in mijn dagboek wel graag plak. Het is weer een andere invalshoek op de techniek die ik al zo lang gebruik, die me dierbaar is maar waar ik dus ook een bepaalde afstand tot voel.

Aan het werk in de tuin, Jolijn heeft de letters overgetrokken en uitgesneden.

De voorkant

Rond 2020 tekende ik voor meerdere studentenblaadjes, waarvan ik bijna alle illustraties in deze stijl maakte. Zo’n beeld in elkaar zetten is als het inrichten van een poppenhuis, schuiven met papieren elementen tot het klikt. Mijn zusje beschreef het als ‘‘real life Canva’’. Daar heeft ze misschien een punt.

Ik vond er zo mijn manier in, leerde te definiëren voor mijzelf wat een geslaagd beeld was, en een minder geslaagd beeld. Ik houd van een eenvoudig beeld, het moet sterk spreken, een boodschap communiceren, en je dient niet afgeleid te worden met bepaalde foefjes, die afleiden van het geheel. Nu kan je al deze regels voor jezelf opstellen, het echte kijken gebeurt pas achteraf. Zoals een wijn dient te rijpen, dienen sommige tekeningen ook even in een kast te liggen voordat je er een oordeel over velt.

Een van de eerste keren dat ik werkte met papier, rond 2019. Hier nog met zo veel details, die ik tegenwoordig liever weghoud.

In deze tekening gebeurt te veel, bijna alles is bedrukt. Het geeft een claustrofobisch gevoel, er is niet een focuspunt waar je naar kan kijken.

Simplistisch, maar sterk sprekend. Een van mijn favoriete illustraties die ik heb gemaakt in 2020. Dit beeld opende voor mij deuren naar een meer grafische stijl.

Ik werk eigenlijk alleen nog maar in deze stijl en techniek als dit een opdracht is van iemand anders. Mijn eigen schetsboeken zijn zich meer gaan begeven op het terrein van de potloden, verf en stiften. Het leent zich namelijk niet om snel iets neer te pennen, een tekening in deze stijl kost me meerdere dagen, en een bezaaide tafel. Ik heb geen aparte tekenplek, het bureau waar ik teken, is ook het bureau waar ik studeer. Op gegeven moment gaat de rommel van alle losse papiertjes me tegenstaan, waardoor ik niet goed door kan van de ene activiteit naar de andere. Sinds ik met afstuderen bezig ben, werk ik sowieso minder in opdracht.

Mijn dieptepunt: het uitsnijden van een CDA logo

Ik weet niet meer precies wanneer, maar ergens in deze tijdspanne bekroop me ook een gevoel van ongemak rondom deze stijl. Mensen waarderen de techniek, ik kan mezelf ermee onderscheiden, en elke keer kan ik wel een net andere invalshoek verzinnen waardoor het interessant genoeg blijft. Maar daar schuurt het ook. Ik wil niet blijven hangen in één stijl, in één trucje. Het is vertrouwd. Als ik een andere stijl probeer voor een groter werk. weet ik niet of het op dezelfde manier uitpakt, of er nog een vorm van herkenbaarheid in zit. Tegelijkertijd, niets is zo saai als steeds dezelfde stijl toepassen. In het afwisselen en experimenteren, zit juist ook het plezier dat ik beleef aan tekenen. Om steeds weer mezelf uit te dagen een ander beeld te maken

De achterkant

Er is ook een bijkomstigheid van deze stijl, die me wel altijd vreugde geeft. Namelijk datgene dat overblijft. De tekeningen in opdracht zie ik vaak als de voorkant, en de rommeltjes die overblijven als de achterkant. Een soort A en B kant van een elpee. Dat wat resteert, kan ingevuld worden in andere beelden. Als ik klaar ben met een beeld, veeg ik mijn tafel leeg, en stop ik alle kleine reststukjes in een bakje. Soms pak ik het bakje erbij, bekijk ik een aantal stukjes papier en bedenk ik me wat ik ervan kan maken. Ik vind dan ook weinig dingen zo leuk als werken met restmateriaal.

Als je er een steeltje bij fantaseert kun je er een bloem in zien.

Meerdere poppetjes van overgebleven papier

Hier heb ik ook de gevonden stukjes papier genomen als basis voor deze tekening/strip

Een duel tussen twee wezentjes

Restmateriaal endboss: een libelle gemaakt van een oude kabelbinder, en stof van een oude lampenkap

Uiteindelijk vormt experimenteren ook een bron van inspiratie voor werk dat je in opdracht, of voor een groter project maakt. Dat is belangrijk, maar plezier hebben nog veel meer!

Op een creatieve, inspirerende week en tot de volgende keer,

Liefs,

Inge